စိတ္ေနသေဘာထား
ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ဟာ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားရင္း မေတာ္တဆ စားပဲြခံုနဲ႔တိုက္မိၿပီး
ေအာ္ငိုေတာ့တယ္။ ဒါကို မိခင္ကျမင္ေတာ့ စားပဲြခံုကို လက္နဲ႔ရိုက္ၿပီး
ကေလးငယ္ကို "သမီးေလး လိမ္မာတယ္.. မငိုနဲ႔ေနာ္.. ခံုကို ေမေမရိုက္လိုက္ၿပီ"
ဆိုၿပီးေခ်ာ့တယ္။
တူညီတဲ့ အျဖစ္တစ္ခုမွာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီအျဖစ္မွာ ေနာက္မိခင္တစ္ဦးက ကေလးငယ္ေခၚၿပီး စားပဲြခံုကို ေနာက္တစ္ပတ္ပတ္ဖို႔ ေျပာတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကေလးငယ္ကို "စားပဲြခံုကို သမီးတိုက္မိတဲ့အေၾကာင္း ၃ခုရွိတယ္။ ပထမတစ္ခ်က္က သမီးအျမန္ေျပးလို႔ စားပဲြခံုကို ေရွာင္ခ်ိန္မရလိုက္ဘူး။ ဒုတိယတစ္ခ်က္က
လမ္းကို သမီးေသခ်ာမၾကည့္လို႔၊ တတိယတစ္ခ်က္က သမီး တျခားအေၾကာင္း ေတြးေနလို႔ျဖစ္တယ္။ ခုနား စားပဲြခံုနဲ႔ သမီးတုိက္မိတာ အဲဒီ၃ခုထဲက ဘယ္တစ္ခုလဲ?" လို႔ေမးတယ္။
စားပဲြခံုက အေသပါ။ လူကို လာမတိုက္တတ္ပါဘူး။ လူကသာ စားပဲြခံုကို သြားတိုက္တာျဖစ္လို႔ လူမွားပါတယ္။ စားပဲြခံု မမွားပါဘူး။ ပထမ မိခင္က စားပဲြခံုကို လက္နဲ႔ရိုက္ၿပီး စားပဲြခံုမွားတယ္၊ သမီး မမွားဘူးလို႔ ကေလးငယ္ကို သင္ျပေနတာနဲ႔တူတယ္။ ဒီလို အသင္အျပေအာက္မွာ ႀကီးျပင္းတဲ့ကေလးငယ္ဟာ ကိစၥရပ္တစ္ခုခုနဲ႔ ႀကံဳလာတဲ့အခါ ေခါင္းေရွာင္လာတတ္တယ္။ အေၾကာင္းျပခ်က္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ကိုယ္လြတ္ရုန္းလာတတ္တယ္။ တျခားလူကို လႊဲခ်တတ္တယ္၊ အျပစ္ရွာတတ္တယ္။
ဒုတိယမိခင္ရဲ႕ သင္ျပပံုကေတာ့ ကေလးငယ္ကို ကိုယ့္တာဝန္ကိုယ္ သတၱိရွိရွိလုပ္ဖို႔၊ တျခားလူကိုသြားၿပီး အျပစ္မရွာ၊ မစြပ္စဲြဖို႔ျဖစ္တယ္။ ဒီလို အသင္အျပေအာက္မွာ ႀကီးျပင္းတဲ့ ကေလးငယ္ဟာ ကိစၥရပ္တစ္ခုခုနဲ႔ ႀကံဳတိုင္း ကိုယ့္ရဲ႕လိုအပ္ခ်က္ကို အရင္ဆန္းစစ္တတ္တယ္။
တခ်ဳိ႕ကိစၥမွာ ဘယ္သူမွန္၊ ဘယ္သူမွားတယ္ဆိုၿပီး လံုးဝခဲြျခားရဖို႔ခက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ လူတိုင္း အမွားနဲ႔မကင္းၾကဘူး။ အမွားမ်ားတာနဲ႔ အမွားနည္းတာပဲ ကြာတယ္။ တကယ္လို႔ လူတိုင္း ကိုယ့္အလုပ္ကိုကိုယ္ တာဝန္ယူႏိုင္ခဲ့ရင္၊ ကိုယ့္ရဲ႕လိုအပ္ခ်က္ကို ဆန္းစစ္ႏိုင္ခဲ့ရင္ ေျဖရွင္းလို႔မရႏိုင္တဲ့ကိစၥဆိုတာ ရွိမွာမဟုတ္ပါဘူး။
အဖဲြ႔အစည္း အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လူလူခ်င္းၾကားမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ တျခားလူက ကိုယ့္ရဲ႕လိုအပ္ခ်က္ကို ေထာက္ျပတဲ့အခါ ေခ်ပဖို႔၊ ျငင္းခုန္ဖို႔ အရင္မႀကိဳးစားဘဲ ဆန္းစစ္မႈေတြ အရင္လုပ္သင့္တယ္။ မွားမွန္းသိတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းျပင္မယ္။ တကယ္လို႔ မွားမေနရင္လည္း သတိေပးခ်က္အေနနဲ႔ သေဘာထားၿပီး အာရံုစိုက္မယ္။
စိတ္ေနသေဘာထားက အရာရာကို ဆံုးျဖတ္သတဲ့။ တူညီတဲ့ကိစၥမွာ စိတ္ေနသေဘာထားခ်င္းမတူရင္ ရလဒ္ကလည္း တူမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကိစၥရပ္ကို ၿပီးေျမာက္ေအာင္ေဆာင္ရြက္ခ်င္ရင္ ပထမဦးဆံုးလုပ္ရမွာက စိတ္ေနသေဘာထား ေျဖာင့္မွန္ေနဖို႔ပါပဲ.....
Credit: ႏိုင္းႏိုင္းစေန
တူညီတဲ့ အျဖစ္တစ္ခုမွာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီအျဖစ္မွာ ေနာက္မိခင္တစ္ဦးက ကေလးငယ္ေခၚၿပီး စားပဲြခံုကို ေနာက္တစ္ပတ္ပတ္ဖို႔ ေျပာတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကေလးငယ္ကို "စားပဲြခံုကို သမီးတိုက္မိတဲ့အေၾကာင္း ၃ခုရွိတယ္။ ပထမတစ္ခ်က္က သမီးအျမန္ေျပးလို႔ စားပဲြခံုကို ေရွာင္ခ်ိန္မရလိုက္ဘူး။ ဒုတိယတစ္ခ်က္က
လမ္းကို သမီးေသခ်ာမၾကည့္လို႔၊ တတိယတစ္ခ်က္က သမီး တျခားအေၾကာင္း ေတြးေနလို႔ျဖစ္တယ္။ ခုနား စားပဲြခံုနဲ႔ သမီးတုိက္မိတာ အဲဒီ၃ခုထဲက ဘယ္တစ္ခုလဲ?" လို႔ေမးတယ္။
စားပဲြခံုက အေသပါ။ လူကို လာမတိုက္တတ္ပါဘူး။ လူကသာ စားပဲြခံုကို သြားတိုက္တာျဖစ္လို႔ လူမွားပါတယ္။ စားပဲြခံု မမွားပါဘူး။ ပထမ မိခင္က စားပဲြခံုကို လက္နဲ႔ရိုက္ၿပီး စားပဲြခံုမွားတယ္၊ သမီး မမွားဘူးလို႔ ကေလးငယ္ကို သင္ျပေနတာနဲ႔တူတယ္။ ဒီလို အသင္အျပေအာက္မွာ ႀကီးျပင္းတဲ့ကေလးငယ္ဟာ ကိစၥရပ္တစ္ခုခုနဲ႔ ႀကံဳလာတဲ့အခါ ေခါင္းေရွာင္လာတတ္တယ္။ အေၾကာင္းျပခ်က္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ကိုယ္လြတ္ရုန္းလာတတ္တယ္။ တျခားလူကို လႊဲခ်တတ္တယ္၊ အျပစ္ရွာတတ္တယ္။
ဒုတိယမိခင္ရဲ႕ သင္ျပပံုကေတာ့ ကေလးငယ္ကို ကိုယ့္တာဝန္ကိုယ္ သတၱိရွိရွိလုပ္ဖို႔၊ တျခားလူကိုသြားၿပီး အျပစ္မရွာ၊ မစြပ္စဲြဖို႔ျဖစ္တယ္။ ဒီလို အသင္အျပေအာက္မွာ ႀကီးျပင္းတဲ့ ကေလးငယ္ဟာ ကိစၥရပ္တစ္ခုခုနဲ႔ ႀကံဳတိုင္း ကိုယ့္ရဲ႕လိုအပ္ခ်က္ကို အရင္ဆန္းစစ္တတ္တယ္။
တခ်ဳိ႕ကိစၥမွာ ဘယ္သူမွန္၊ ဘယ္သူမွားတယ္ဆိုၿပီး လံုးဝခဲြျခားရဖို႔ခက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ လူတိုင္း အမွားနဲ႔မကင္းၾကဘူး။ အမွားမ်ားတာနဲ႔ အမွားနည္းတာပဲ ကြာတယ္။ တကယ္လို႔ လူတိုင္း ကိုယ့္အလုပ္ကိုကိုယ္ တာဝန္ယူႏိုင္ခဲ့ရင္၊ ကိုယ့္ရဲ႕လိုအပ္ခ်က္ကို ဆန္းစစ္ႏိုင္ခဲ့ရင္ ေျဖရွင္းလို႔မရႏိုင္တဲ့ကိစၥဆိုတာ ရွိမွာမဟုတ္ပါဘူး။
အဖဲြ႔အစည္း အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လူလူခ်င္းၾကားမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ တျခားလူက ကိုယ့္ရဲ႕လိုအပ္ခ်က္ကို ေထာက္ျပတဲ့အခါ ေခ်ပဖို႔၊ ျငင္းခုန္ဖို႔ အရင္မႀကိဳးစားဘဲ ဆန္းစစ္မႈေတြ အရင္လုပ္သင့္တယ္။ မွားမွန္းသိတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းျပင္မယ္။ တကယ္လို႔ မွားမေနရင္လည္း သတိေပးခ်က္အေနနဲ႔ သေဘာထားၿပီး အာရံုစိုက္မယ္။
စိတ္ေနသေဘာထားက အရာရာကို ဆံုးျဖတ္သတဲ့။ တူညီတဲ့ကိစၥမွာ စိတ္ေနသေဘာထားခ်င္းမတူရင္ ရလဒ္ကလည္း တူမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကိစၥရပ္ကို ၿပီးေျမာက္ေအာင္ေဆာင္ရြက္ခ်င္ရင္ ပထမဦးဆံုးလုပ္ရမွာက စိတ္ေနသေဘာထား ေျဖာင့္မွန္ေနဖို႔ပါပဲ.....
Credit: ႏိုင္းႏိုင္းစေန
Myanmar Kyat Converter
Leave a Comment